با توجه به نقش بنیادین خانواده در سلامت روان فردی و اجتماعی، کیفیت روابط زوجی یکی از مؤلفههای کلیدی در ارتقای سلامت روانی اعضای خانواده و در سطحی گستردهتر، سلامت روان جامعه محسوب میشود. در این راستا، شناسایی عوامل مؤثر بر بهبود کیفیت و افزایش صمیمیت در روابط زوجی از اهمیت بالایی برخوردار است. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی همدلی در رابطه بین ذهنآگاهی رابطهای و صمیمیت زوجی انجام شد. روش پژوهش توصیفی-همبستگی بود و جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان متأهل دانشگاه تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۲–۱۴۰۱ بود. نمونهای شامل ۳۰۰ نفر از دانشجویان متأهل (زن و مرد) به شیوه نمونهگیری در دسترس انتخاب شد. ابزارهای گردآوری دادهها شامل پرسشنامه صمیمیت زوجی (وندنبروک و ورتمن، ۱۹۹۵)، مقیاس همدلی (جولیف و فارینگتون، ۲۰۰۶) و مقیاس ذهنآگاهی رابطهای (کیمز و همکاران، ۲۰۱۸) بودند. دادهها با استفاده از نرمافزارهای SPSS-26 و AMOS-24 و در چارچوب مدلسازی معادلات ساختاری تحلیل شدند. یافتهها نشان داد بین ذهنآگاهی رابطهای و همدلی (β=0.27, p<0.001)، بین همدلی و صمیمیت زوجی (β=0.36, p<0.001) و نیز بین ذهنآگاهی رابطهای و صمیمیت زوجی (β=0.17, p=0.002) رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. تحلیل مدلها نشان داد که همدلی نقش میانجی جزئی در رابطه بین ذهنآگاهی رابطهای و صمیمیت زوجی ایفا میکند. این یافتهها بر اهمیت توجه به ظرفیتهای ذهنآگاهی و همدلی در ارتقای کیفیت روابط زوجی تأکید دارند.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
روانشناسی دریافت: 1403/8/21 | پذیرش: 1404/3/31 | انتشار: 1403/12/30