پژوهش حاضر، به منظور بررسی رابطه­ی بین مؤلفه­های ایمان­مذهبی و شکرگزاری با شدت علائم اختلالات روا­نی انجام شد.. شرکت­کنندگان شامل 300 نفر از دانشجویان دانشگاه شیراز بودند که به روش نمونه­گیری تصادفی خوشه­ای مرحله­ای انتخاب شدند. برای سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامه­های شکرگزاری ­اسلامی ـ ایرانی، ایمان مذهبی و فهرست 90 سوالی نشانه­های روانی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از روش­های آمار توصیفی و رگرسیون چندگانه استفاده شد. یافته­ها نشانگر ارتباط تقریباً همه خرده مقیاس­های ایمان مذهبی و شکرگزاری با نمره کلی شدت اختلال های روانی بود. ایمانِ مذهبی و شکرگزاری گسترده­ترین تأثیر را به ترتیب بر حساسیت بین فردی و افسردگی داشتند. در بین مؤلفه­های مختلف شکرگزاری، مؤلفه شکرگزاری درونی قویترین پیش بینی­کننده منفی شدت اختلال های روانی بود و در بین مؤلفه­های ایمان­مذهبی، توان پیش­بینی دو مؤلفه خیرخواهی و هدفمندی و خویشتن­داری از سایر مؤلفه­های ایمان­مذهبی بیشتر بود. می­توان گفت ایمان­مذهبی و شکرگزاری به عنوان عامل­های عمومی محافظت­کننده می­توا­نند در کاهش علائم هر نوع اختلالی مؤثر باشند و اگر دینداری موجب رشد شکرگزاری درونی، خیرخواهی، هدفمندی و خویشتن­داری شود، می­توان آن را یک عامل پیش­گیری­کننده در برابر اختلال­های روانی در نظر گرفت.